Biegowki 2012 - Klub turystyczny ŚWIT

2012-02-10 – piątek

Zbyszek z Ewą dosłownie ‘wyciągają’ mnie na nocne bieganie po Jeziorze Otomińskim (powrót do smaków z poprzedniego sezonu ;-). Miałem tego dnia trochę pracy, cisza w domu, dziewczyny na zakupach... Nie planowałem już większego ruchu tego wieczora (poza trasą kuchnia-pokój-łazienka-sypialnia), ale nie żałuję, że dałem się zabrać. Był to doskonały pomysł, aby po całym tygodniu eksploatowania się dla ‘firmy’, aby zrobić coś dla siebie. Było dość zimno (-9 po przybyciu, a -13 na zakończenie), ale po temperaturach w Jakuszycach nie zrobiło to na nas wrażenia - zrobiliśmy dwa pełne obwody jeziora (nazwaliśmy to ‘duże kółka’) i na zakończenie ze Zbyniem jeszcze mniejszą pętlę (‘małe kółko’) do cypla (bez zagłębiania się w boczne odnogi). Pomimo późnych godzin (20-22-ga) było dość jasno. Prawie nie było chmur, a miesiąc świecił na tyle mocno, że drzewa kładły się cieniem na śnieg (a nasze biegały z nami ;-). Jedynym mankamentem był zbyt gładki lód pod warstwą śniegu, który nie pozwalał na wbicie kijka i odepchnięcie od lodu. Większość wysiłku w poruszanie musieliśmy wkładać ‘z nóg’. Jednak ogólnie było tak fajnie, że umówiliśmy się na niedzielne bieganie, ale już za dnia.

2012-02-12 – niedziela

W niedzielne popołudnie dołączyła do ekipy również Krysia i tego dnia mieliśmy już progres – przebiegliśmy już trzy ‘duże kółka’. Z braku gpsa mogliśmy tylko zgadywać ile to jest kilometrów. Z uwagi na czas spokojnego przebiegu/przejścia (ok. 40 minut), ocenialiśmy, że jedno ‘duże kółko’ mogło mieć od 4-5 km długości. Aby podbudować swoje ego uznaliśmy, że będziemy liczyć około 5km :-). Bieganie tego dnia również dawało dużą frajdę, ale nie miało już tego uroku co w piątkowy wieczór. Ślady po nartach były okropnie zadeptane. Miałem wrażenie, że spacerujący po jeziorze ludzie specjalnie chodzili po śladach - chyba z uwagi na to, że było tam o kilka centymetrów mniej śniegu. A przecież śnieg nie był mokry, mróz nadal był tęgi, a śnieżek świeży i sypki. Założyliśmy nowe ślady, ale już przy drugim przejeździe były w dużym stopniu zadeptane – stwierdziliśmy, ze to ‘syzyfowa robota’. Ale nie zepsuło nam to radości z ‘używania’ tak dużego, płaskiego, zaśnieżonego terenu do szusowania. Co prawda fajnie byłoby poszusować w terenie, ale śnieg nie był na tyle głęboki i ubity, aby swobodnie pobiegać po leśnych duktach, a po zaoraniu nart na ostatnich Stolemach nikt już nie chce niepotrzebnie ‘dobijać’ swoich desek. Na następny wypad umówiliśmy się na wtorek.

2012-02-14 – wtorek
Niestety z racji dość niskiej temperatury nad jeziorem pojawiliśmy się tylko we dwóch - ja i Zbyszek. Jakież było nasze zaskoczenie (miłe), gdy na wysokości cypla, zza zakrętu przed nami pojawiła się biegnąca w naszą stronę postać. Nie widzieliśmy jeszcze twarzy, a już po ruchach i sylwetce rozpoznaliśmy Tediego! Zapowiadał, że będzie i jak widać dotrzymał słowa. Tego dnia następny progres – udało nam się zrobić trzy ‘duże kółka’ i jedno ‘małe’. To tylko dzięki Tediemu i Zbyniowi – oni nakręcają się wzajemnie i na zmianę dyktują tempo. Na początku próbowałem im dorównać i zrobiliśmy ‘duże kółko’ poniżej 30 minut, ale w końcu dałem sobie spokój i biegłem swoim tempem dobiegając po minucie opóźnienia do plaży gdzie na mnie czekali.

2012-02-19 – niedziela
No i klapa. Ocieplenie przyszło dość niespodziewanie, ale przysłowiowym gwoździem do trumny wspólnego wypadu był padający w nocy deszcz... Nad jeziorem pojawiliśmy się tylko ja i Zbyniu – pozostali z uwagi na aurę z żalem zrezygnowali z wypadu. Mirek z rodzinką wybrali się na Wieżycę licząc, że tam choć pozjeżdżają na stoku. Nad jeziorem byłem chwilę przed Zbyniem i to co zobaczyłem nie napawało optymizmem. Niestety, tak jak się spodziewała większość, jezioro nie bardzo nadawało się do biegania po nim – pojawiły się miejscami mokre plamy, a śnieg miał konsystencję błota. Korzystając z wolnej chwili udałem się kawałek pieszo drogą, która prowadzi północnĄ stroną jeziora, aby sprawdzić czy nie udałoby się z niej skorzystać. Wyglądała obiecująco. Gdy pojawił się Zbyszek zdecydowaliśmy się ruszyć tą drogą i dalej żółtym szlakiem w stronę Bąkowa. To było to ! Dawno tak dobrze się nie bawiłem. Zróżnicowany teren, sporo podbiegów, wiele zjazdów, w tym był nawet taki przekraczający 200 metrów. Przepiękna okolica Rezerwatu Bursztynowa Góra, nawet zimą ma wiele uroku. Było też trochę hardkorowo, gdy z Bąkowa zdecydowaliśmy się nie wracać tą samą drogą, którą przyszliśmy, a nie chcieliśmy też ‘szurać’ po zlodowaciałej drodze przelotowej do Otomina. W większości więc szliśmy na przełaj z czego miałem wielką frajdę, ponieważ mogłem przetestować ‘w boju’ moje ‘backcountrowe’ klepki. W lesie śniegu było od 15 do 25-30 cm, więc nie było wielkich obaw o zniszczenie nart.

PiotR

PS
Po przemierzeniu obwodu jeziora okazało się, że nasze ‘duże kółka’ miały około 4,2km, a małe 2,3km. A ostatni marsz przełajowy ze Zbyniem to „z grubsza” ok. 12 -14km.